Ένα ουράνιο τόξο στην αυλή μου! Μια πολύχρωμη περιπέτεια…

 Ο μεγάλος δείκτης χαιρέτησε το δώδεκα και ο μικρός το δέκα. Είχε έρθει η ώρα…

«Γιαγιά, διάβασέ μας κι άλλο παραμύθι!» φώναξε η Αύρα και τυλίχτηκε στην αγκαλιά της.

«Όχι, ένα επιστημονικό βιβλίο!» πετάχτηκε ο Δαναός, τραβώντας τη χνουδωτή ροζ ζακέτα της.

«Πήγε δέκα η ώρα παιδιά μου, δε θα ξυπνάτε αύριο για το σχολείο!» τους

απάντησε γλυκά η γιαγιά. Έδωσε από ένα φιλί στον καθένα, έσβησε το φως και έκλεισε απαλά την πόρτα.

«Μακάρι να μπορούσαμε να ανακαλύψουμε, αν είναι αλήθεια αυτός ο μύθος του ουράνιου τόξου που μας διάβασε!» είπε η Αύρα.

«Είναι απλά ένα παραμύθι! Θα μάθεις κι εσύ του χρόνου στο σχολείο πώς

δημιουργείται το ουράνιο τόξο και τότε θα καταλάβεις.» της απάντησε ο Δαναός και κουκουλώθηκε στα σκεπάσματα, μην τυχόν καταφέρει να διαπεράσει λίγη μαγεία…

«Εγώ θα ευχηθώ να εμφανιστεί αύριο κοντά μας ένα ουράνιο τόξο, για να ανέβω πάνω του! Θα φτάσω στην άλλη άκρη και θα δω αν υπάρχει αυτό το τσουκάλι με τα χρυσά νομίσματα!» είπε με πείσμα η Αύρα και έμεινε να χαζεύει από το παράθυρο τα παιχνίδια που έκανε το φεγγάρι με τα σύννεφα, μέχρι που την

πήρε ο ύπνος.

«Αύρα, ξύπνα! Κοντεύω να λιποθυμήσω!» ακούστηκε η έντρομη φωνή του Δαναού. «Είναι ένα ουράνιο τόξο στην αυλή!».

Η Αύρα, αγουροξυπνημένη, κοίταξε έξω από το παράθυρο και δεν πίστευε στα μάτια της. «Καλά, δεν εννοούσα να εμφανιστεί και τόσο κοντά μας» είπε

γελώντας και άρχισε να φοράει τα παπούτσια της.

«Ταιριάζουν τέλεια με τις πιτζάμες σου!» την πείραξε ο Δαναός. «Πού πας έτσι;».

«Πάμε να σκαρφαλώσουμε στο ουράνιο τόξο! Είναι η ευκαιρία της ζωής μας να βρούμε τον χρυσό! Θα αγοράσουμε με αυτόν εκατομμύρια βιβλία, θα

σταματήσουν να δουλεύουν η μαμά κι ο μπαμπάς κι έτσι θα είναι ξεκούραστοι να μας τα διαβάζουν!» είπε με ενθουσιασμό η Αύρα.

«Έχεις πρόγραμμα! Εντάξει, πάμε. Εξάλλου, δε θα πάρει πολλή ώρα. Θα δεις ότι δεν μπορείς καν να το αγγίξεις το ουράνιο τόξο. Πόσο μάλλον να ανέβεις πάνω του…» της απάντησε ο Δαναός.

Περπατώντας στις μύτες των ποδιών, βγήκαν στην αυλή και με έναν σάλτο βρέθηκαν κι οι δύο πάνω στο ουράνιο τόξο!

Ο Δαναός είχε γίνει κάτασπρος από τον φόβο του. «Δεν είναι δυνατόν. Πού είμαστε; Το σπίτι μας γιατί δεν το βλέπω πια; Πού πάμε;».

«Είσαι πολύ ψύχραιμος» τον πείραξε η Αύρα. «Δεν έχω ιδέα πού πάμε, αλλά τι θα έλεγες να ακολουθούσαμε τις ταμπέλες;».

«Καλώς ήρθατε στην κόκκινη πολιτεία της αγάπης»

«Καλώς ήρθατε στην πορτοκαλί πολιτεία της αισιοδοξίας»

«Καλώς ήρθατε στην κίτρινη πολιτεία της χαράς»

«Καλώς ήρθατε στην πράσινη πολιτεία της ισορροπίας»

«Καλώς ήρθατε στη γαλάζια πολιτεία της εμπιστοσύνης»

«Καλώς ήρθατε στην μπλε πολιτεία της ηρεμίας»

«Καλώς ήρθατε στη μοβ πολιτεία της μελαγχολίας»

 Τα δύο αδέρφια, λοιπόν, ξεκίνησαν να επισκέπτονται όλες τις πολιτείες. Εκεί, ζούσαν κόκκινα, πορτοκαλί, κίτρινα, πράσινα, γαλάζια, μπλε και μοβ

ανθρωπάκια, αντίστοιχα. Ήταν πολύ χαριτωμένα και φιλόξενα αλλά ποτέ δεν είχαν πάει στις υπόλοιπες πολιτείες. Είχαν μεγάλη έχθρα μεταξύ τους γιατί

θεωρούσαν ότι το δικό τους συναίσθημα είναι το καλύτερο, όπως εξήγησαν στα δύο αδέρφια…

«Αδερφούλη, δες, έχουμε αρχίσει να κατηφορίζουμε! Άρα, πλησιάζουμε στη βάση του ουράνιου τόξου!» φώναξε ξαφνικά η Αύρα.

«Ναι, όπου να ‘ναι γινόμαστε εκατομμυριούχοι με τον χρυσό που θα βρούμε!» την πείραξε ο Δαναός.

«Να, το τσουκάλι!» τσίριξε η Αύρα κι έτρεξε με όλη της τη δύναμη.

«Αχ, δεν μπορώ να κοιτάξω μέσα! Αγχώνομαι!» φώναξε.

«Άσε, θα δώσει τη λύση ο μεγάλος αδερφός» είπε με καμάρι ο Δαναός και έχωσε το χέρι του μέσα στο τσουκάλι. Αντί για χρυσά νομίσματα όμως, έπιασε έναν

πάπυρο!

«Μήπως λέει πού είναι τα χρυσά νομίσματα;» ρώτησε με αγωνία η Αύρα.

Ο Δαναός διάβασε φωναχτά: «Ο θησαυρός, που ψάχνετε, είναι τα

συναισθήματα. Νιώστε τα όλα και τότε θα είστε πλούσιοι άνθρωποι!».

«Ωραίο αστείο! Τώρα μπορούμε να γυρίσουμε πίσω άφραγκοι.» σχολίασε νευριασμένα ο Δαναός.

«Τώρα να γυρίσουμε πίσω; Τώρα ξεκινάει το ταξίδι μας! Πάμε να μεταδώσουμε αυτό το μήνυμα σε όλες τις πολιτείες!» είπε η Αύρα, που έλαμπε ολόκληρη.

«Αναρωτιέμαι, μερικές φορές, αν είμαστε πράγματι αδέρφια! Τέλος πάντων, πάμε γιατί σ’ αγαπώ!» απάντησε ο Δαναός και παίρνοντας τον δρόμο του

γυρισμού, πιασμένοι χέρι χέρι, επισκέφτηκαν ξανά όλες τις πολιτείες, διάβασαν το μήνυμα του παπύρου στα ανθρωπάκια και προσπάθησαν να τα πείσουν να

σταματήσει αυτή η κόντρα…

«Αύρα, γρήγορα! Ας μπούμε στο δωμάτιο από το παράθυρο. Μπορεί να τη γλιτώσαμε και να μην κατάλαβαν η μαμά κι ο μπαμπάς ότι λείπαμε!» είπε ο Δαναός, με το που πάτησαν το πόδι τους στην αυλή του σπιτιού τους.

«Τι λες καλέ; Εγώ θα μπω από την κεντρική είσοδο, θριαμβευτικά! Και θα τους πω για όλο αυτό το μαγικό ταξίδι!» του απάντησε η Αύρα.

Οι γονείς τους, πράγματι, δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα. Η Αύρα όρμησε στο υπνοδωμάτιό τους και ξυπνώντας τους με ένα φιλί, άρχισε να τους εξιστορεί όσα συνέβησαν.

«Τι ωραίο όνειρο είδες πάλι!» της είπε η μαμά.

«Εσύ όταν μεγαλώσεις, θα γίνεις σίγουρα συγγραφέας με τόση φαντασία που έχεις!» συμπλήρωσε ο μπαμπάς.

Η Αύρα, απογοητευμένη, πήγε στο δωμάτιό της και άρχισε να αναρωτιέται αν, όντως, τα είχε δει όλα αυτά στον ύπνο της…

«Έλα, μη στενοχωριέσαι, θα σου δώσω το χαρτζιλίκι μου, αφού δε βρήκαμε τα χρυσά νομίσματα.» την πείραξε ο Δαναός.

Μέχρι την επόμενη μέρα η Αύρα δεν είχε βγάλει μιλιά, ώσπου ακούστηκε η φωνή της μαμάς και έλυσε το μυστήριο χωρίς καν να το καταλάβει…

«Παιδιά, ήρθε ένα γράμμα για εσάς. Δε γράφει όνομα, αλλά σίγουρα είναι από τη φίλη σας στην Κύπρο που αλληλογραφείτε. Μόνο εκείνη χρησιμοποιεί τόσο πολύχρωμους φακέλους. Άντε, να χαρεί λίγο και η Αύρα μας!».

Τα δύο αδέρφια πήραν τον φάκελο και πήγαν στο δωμάτιό τους να τον ανοίξουν. Αυτό που αντίκρισαν, θα το θυμούνται για μια ζωή και θα το εξιστορούν στα δικά τους εγγόνια…

«Αγαπητή Αύρα και αγαπητέ Δαναέ,

Με χαρά σας ανακοινώνουμε ότι ενώσαμε όλες τις πολιτείες και ιδρύθηκε επίσημα η πολύχρωμη πολιτεία! Ευχαριστούμε που μας κάνατε να

καταλάβουμε την αξία των συναισθημάτων και να μη φοβόμαστε να τα νιώσουμε όλα.

Εις το επανιδείν,

Τα ανθρωπάκια του ουράνιου τόξου».

 Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς ακόμα προσπαθούμε να σκαρφαλώσουμε σε κάποιο ουράνιο τόξο!