Στα πλαίσια της προσωπικής μου εργασίας (σχολικό έτος 2020- 2021) επέλεξα να γράψω ένα ποίημα με στόχο την επαγρύπνηση των πολιτών και κυρίως των νέων για ένα κοινωνικό ζήτημα, που ταλανίζει τη σύγχρονη κοινωνία: τα τροχαία ατυχήματα. Ως αφορμή έκφρασης των ανησυχιών μου για το συγκεκριμένο φλέγον ζήτημα υπήρξε το τροχαίο ατύχημα που συνέβη το 2003 στην κοιλάδα των Τεμπών και στοίχισε τη ζωή σε αρκετούς μαθητές. Με την πολύτιμη αρωγή του συμβούλου καθηγητή μου, κυρίου Γιώργου Αποστόλου, δημιουργήθηκε το παρακάτω ποίημα:
Μαρία Ζυγογιάννη
Η επιστροφή
Κι ήταν ήρεμο και γλυκό το πρόσωπό της
Καταπράσινη θωριά, γιομάτη λουλούδια
πουλιά κελαηδούσαν, ευωδιές παντού στον αέρα.
Μα πώς αγρίεψε έτσι ξαφνικά;
Ζήλεψε τα νιάτα, τη δροσιά τους
τα πλάνεψε κοντά της για να τα επάρει
Αυτές τις μάνες τώρα ποιος θα τις παρηγορήσει;
Κι ήτανε τα χέρια τους ζεστές φωλιές για τα μικρά πουλιά τους
Ο τόπος πια έρημος…
Τα ουρλιαχτά τους τη φλόγα δυνάμωναν
Στην άσφαλτο έμειναν οι μέρες τους…
(χαμένα χρόνια θα πεις)
Σιγή τριγύρω, ο τρόμος βασιλεύει
Όνειρα που χάθηκαν στην κοιλάδα του πόνου
Αυτές τις μάνες τώρα ποιος θα τις παρηγορήσει;
Χιλιόμετρα μακριά μα η ψυχή τους τον κρότο άκουσε
Κι όλο κοιτάει προς τον ουρανό και γνέφει
Κι όλο θα ψάχνει μες στα σύννεφα μήπως και τον ξαναέβρει
-Κατέβα, γιε μου, σκύψε και αγκάλιασέ με
τον όρκο πως θα ‘σαι πάντα πλάι μου μήπως ελησμόνησες;
Μ’ έπνιξε, γιε μου, ο πόνος, οι σκέψεις με κολάζουν
ΕΣΥ που στα χέρια σου τη ζωή κρατάς
Κάθε που θα περνάς από ‘κει να ξέρεις
πως μάτια φωτεινά σε θωρούν
χέρια απλωμένα περιμένουν να τα σηκώσεις
σώματα αθώα ζητούν να επιστρέψουν
